durum...

çırpınan bir denizin ortasındayım sanki

hırçın, durgun, siyah, beyaz..

sana en çok yoğunlaştığım yerdesin sanki

yakın, kırgın, sıcak, ayaz..

gidene...

bazen,

sanırsın ki dikenli yolların sonunda
karşına öyle güzel bir gül çıkacak ki,
gölgesi sevgisinden de büyük olacak

sevdikçe büyüyecek

büyüdükçe sevecek bir gül...

her daim bir türkü çaldıkça ,
ne yürekten çıkacak sancısı,
ne teller vazgeçecek o yüreğe
ok gibi saplanmaktan..

şimdi o gülü başkası seviyor belki,
başkası kokluyor.
ama inanıyorumki,
benden daha arabesk bir anlam katamayacak o yabancı,
o gülün kokusuna..

isminin anlamını taşıyor,
tüm sokaklar
tüm çıkmazlar
tüm tükenmekte olanlar..

her yürek bi umut denizinde yüzüyor
sen bir sandal bulmuşsun,
ne güzel.

git gidebildğin yere...

BEN SENDEN ÖNCE ÖLMEK İSTERİM

Ben
senden önce ölmek isterim.
Gidenin arkasından gelen
gideni bulacak mı zannediyorsun?
Ben zannetmiyorum bunu.
İyisi mi, beni yaktırırsın,
odanda ocağın üstüne korsun
içinde bir kavanozun.
Kavanoz camdan olsun,
şeffaf, beyaz camdan olsun
ki içinde beni görebilesin...
Fedakârlığımı anlıyorsun :
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan
senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra, sen de ölünce
kavanozuma gelirsin.
Ve orda beraber yaşarız
külümün içinde külün,
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi ordan atana kadar...
Ama biz
o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz
yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak
iki çiçek açacak :
biri sen
biri de ben.
Ben
daha ölümü düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım.
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, ama çok, pek çok,
ama sen de beraber.
Ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum
bizim cenaze şeklini.
Ben ölünceye kadar da
bu düzelir herhalde.
Hapisten çıkmak ihtimalin var mı bu günlerde?
İçimden bir şey :
belki diyor.


18 Şubat 1945



Nazım Hikmet Ran