Vefakar notalar orkestrasından aheste çıkan ezgiler eşliğinde,
Mazlumun mezesiyle dertleşirdik her gece.
Ay sıkılsa da gökyüzünde,
Saatler yorulsa da karanlıklara ilerlemekten
O masa toplanmazdı,
Hesaplar eski sevgiliden...
Biten her kadeh yer ile yeksan,
Yanan her yürek ateşler içinde yatak yorgan..
Tabip bile aşka gelip umudu kesti ilminden,
Sofrayı toplamaya kalkışından belliydi..
Ucuz bir hint filmi gibi başlayıp
Demler tadına varınca oskarlık olurdu,
Eskiden çekilmiş ve halen çekilen cefalar...
Her tren mutlaka o istasyonda dururdu,
Ve inenler geri binmek istemezdi,
Garson buzları eksik etmesin yeterdi..
Kapının önünden geçerken selam veren borçlu çıkardı,
Sanırım kabahat, bir sorup hiçbirşey işitemeyen bizdeydi..
Zaman olur, kalkar giderdi herkes,
Deli gönül, ikimiz kalırdık.
Kah dertleşip,kah birbirimize küfrederek..
Masada sızıp kalırdı anılar,
Umutsuzca yeni gelen yarınları bekleyerek.
Bu son şarkı da eskimeyen aşklara bir mum dikecek...
Aynı Göğün Ezgisi
